D'u
me i shkrue Tash disa rreshta Për një burrë Hej tungjatjeta
N'Strellcë të Epërm U lind burri Mendje ndritur E zemër guri Japte mësim Në Bajram Curri Ishte burrë Me shtat pehrri
Që shumë kush Ia kish lakmi Si ne bjeshkë Ashtu ne v'rri
I armatosur me dituri Qysh ne vitet e djalerisë E ndjeu peshën e roberisë Edukuar prej njerëzve të shtëpisë
Me vyrtite ideale t'larta Mbrojtje t'atdheut Miftar Pavata I frymëzuar prej LDK-së Në shërbim të UÇK-së
Nëpër mot e shumë acar Tue ecë natën kush pa e parë Pa pritu ditë as natën T'u ndihmue popullatën
Tue punue natë e ditë Anëtar i shtabit për logjistikë Furnizime e të tjerë, që të gjitha Tue krye me nderë
Kur një ditë t'bukur me diell Tue da vaj tue shpërnda miell Tu'u dhanë njerëzve Pa kandar
Ishin mbledhë Shumë nevojtar Kështu i ra sërbit Në sy
Kah shikonte me dylbi I lëshon raketat për ajri Shumë shpejt qielli Tek është zbardhë
N'Strellcë të Poshtëm Qënka zbrazë.
Ikin grate bërtasin fëmija Aty vritet Demë Alia Albulena e Merdiana Vdes Astriti e Azem Shala
Albulena bie gërmuq Veq tetë vjet si i kish mbushë Bie fëmija në fije të barit Dhimta n'zemër i shkon Miftarit
Por s'di shkjau Qka ashtë nderi Se shpirt e zemër I ka prej derri
Tue i dhanë Gajret motrës I bjen raketa Miftarit e t'shoqës
E lëshon burri Nji ofshamë Që të dy Plagosën randë
Se Miftarin me gjithë grua Në Zhebel i kanë strehua Në spitalin e imporvizun
Nis Miftari m’u këndell shpejt Nën kujdesën e UÇK-së Më 6 prill '99 Miftar Pavataj Ngrihet n'kamë
Atëherë burri shikon sahatin Shumë çetnikë e rrethojnë fshatin Sikur sërbi që e ka zanat Shpija e pleme tue i kallë flakë
Djegin shkolla E spitale Kallin drithin Në hambare
Tue kallë kulla Me flakadana Fëmijë e gra Çka u dalin para
N'atë mëngjes Dielli pa dalë Miftar Pavatën E dogjën t' gjallë
E kallën trimin Me gjithë grue Me shumë t'plagosën Që ishin tue u shërue
Autor: ABDULLAH MEHMETI (Sokol Halili)
ARSIMTARITMIFTAR POVATAJ
Sot pranverës ju vun prangat Sot bilbilit ju ndal kanga Sot u shua një emër në ditar Emri i arsimtarit tonë Miftar Ora po bije në dymbëdhjet Nxënesit në heshtje qendronin Presin arsimtarin mësimin ta zhvillonin
Pyesin nxënesat ç'ndodhi me arsimtarin Ndoshta është vonuar duke e kerkuar ditarin Dikur pa pritur një zë vjen e thot: O nxënsat e mi mos me pritni kot Se une kam udhëtuar një tjetër botë. Për një botë me te mirë. Qe ju te jeni te Lire.
Se mjaft jetuam te roberuar Nga nje barbar i zi Tani erdhi koha te frymoni ne liri. O arsimtar i dashur gjithmonë Do te kujtojm Rrugen tënde te dijes ne do ta vazhdojme...